Historia miasta

Ślady wczesnego osadnictwa

Najstarsze stanowisko archeologiczne z terenu miasta sięga połowy 5 tysiąclecia p.n.e. – środkowej epoki kamiennej, tzw. mezolitu. Śladami pierwszych ludzi na terenie miasta Miejska Górka są takie znaleziska jak: grociki igiełkowe i strzałkowate, później trapezowate osadzone w rogowych lub drewnianych strzałach, wióry, okrzeski i rdzenie z obróbki kamienia.

Odkryciem archeologicznym z terenu Miejskiej Górki jest stanowisko z III okresu epoki brązu, z tzw. kultury łużyckiej. Obok grobów płaskich coraz częściej spotyka się groby kurhanowe.

Na terenie Miejskiej Górki odnaleziono również ślady osadnictwa z okresu wpływów rzymskich. Wśród odkrytych przedmiotów znalazły się: groty z ostrzem w przekroju daszkowatym i groty z żeberkiem idącym przez środek ostrza.

Świadectwem dawnego osadnictwa jest średniowieczna zabudowa miasta – o czworobocznym i centralnie usytuowanym rynku, spełniającym funkcję targową. W średniowieczu Miejska Górka mogła również spełniać funkcję obronna o czym świadczą ślady po fosie okalającej wówczas miasto.

Początki miasta

Pierwsze wzmianki o istnieniu osady o nazwie Górka sięgają pierwszej połowy XIII wieku.

Rok 1284 można hipotetycznie uznać za początek dziejów Miejskiej Górki jako ośrodka o charakterze miejskim. Wtedy to Przemysł II uzyskał zgodę na przeniesienie osady Górki z prawa polskiego na prawo niemieckie.

Bezpośrednio i wyraźnie o Miejskiej Górce jako mieście jest mowa w dokumencie z 1422 roku, kiedy to jej właściciel Jakub Górka „uposażył” ołtarz w kościele parafialnym sześcioma grzywnami, darował ogród, wyznaczył inne zobowiązania z młyna Sobiałkowskiego.

W latach 1238-1592 miasto było własnością potężnego rodu feudałów Górków (dawniej Łodzian), którzy prawdopodobnie właśnie od nazwy tej miejscowości przybrali nazwę Górków. Ród Górków wygasł w 1592 roku po bezdzietnej śmierci Stanisława Górki, a miasto przejęła rodzina Czarnkowskich (zwanych dalej Porębskimi). W czasach późniejszych Miejska Górka stanowiła własność rodzin: Kostków (1642-1655), Opalińskich, Leszczyńskich (1696-1738) oraz Sułkowskich.

Wiek XIX

Na mocy traktatu pokojowego w Tylży w 1807 roku Miejska Górka została włączona do Księstwa Warszawskiego, by na mocy postanowień Kongresu Wiedeńskiego z 1815 roku wróciła do Prus w ramach Wielkiego Księstwa Poznańskiego.

W początkowym okresie sprawowania władzy pruskiej uległ zahamowaniu rozwój rzemiosła oraz handel miejskogórecki.

O przemyśle można mówić dopiero w momencie powstania polowego pieca do wypalania cegły na przedmieściach miasta (1844r.). Do największych placówek handlowych należały dwie hurtownie sprzedaży desek i dwie drogerie. W mieście uruchomiono punkt sprzedaży nafty oświetleniowej, będącej zupełną nowością w ówczesnym handlu Wśród zakładów przemysłowych istotną rolę odgrywała Cukrownia, a przełomem w rozwoju ekonomicznym miasta stało się powołanie do życia instytucji kredytowej – Banku Ludowego (1871 r.). Jego podstawowa działalność sprowadzała się do kredytowania polskich gospodarstw rolnych oraz gromadzenia oszczędności.

W latach 1815-1870 następują zasadnicze zmiany w rozbudowie miasta. Zostają zabudowane wolne place, a także przedmieścia Miejskiej Górki. Jednak rozwój Miejskiej Górki hamują częste pożary.

Ważną rolę w życiu miasta zaczęła odgrywać komunikacja kolejowa. Linia kolejowa o długości 52 km połączyła Rawicz z Kobylinem, przechodząc przez Jutrosin, Miejską Górkę i Sarnowę.

Powstanie Wielkopolskie

Powstanie Wielkopolskie to jedyny zryw niepodległościowy na terenie zaborów, który zakończył się zwycięstwem. Dzięki niemu Wielkopolanie odzyskali wolność, a ziemie stanowiące kolebkę państwowości polskiej w 1918 roku wróciły do Macierzy.

Wiadomość o wybuchu powstania w Poznaniu rozeszła się bardzo szybko, a Miejska Górka była pierwszą miejscowością w powiecie rawickim, w której wystąpiono przeciwko Niemcom.

Wieczorem 6 stycznia 1919 roku Miejska Górka została opanowana przez Polaków, a stało się to pod przewodnictwem Wincentego Brzeskwiniewicza, mieszkańca Miejskiej Górki. Walki trwały do 18 lutego, kiedy to wchodził w życie rozejm zawarty w Trewirze. Powiat rawicki ostatecznie znalazł się w obrębie państwa polskiego 17 stycznia 1920 roku.

Sprawa powstania wielkopolskiego była w okresie międzywojennym bardzo żywa w Miejskiej Górce. Z inicjatywy W. Brzeskwiniewicza powstało tu pierwsze w powiecie rawickim Towarzystwo Powstańców i Wojaków. Na ścianie domu państwa Gorszkich, gdzie utworzono pierwszy oddział powstańczy, zamontowano tablicę o treści „W tym domu utworzono pierwszy Oddział Powstańców Wielkopolskich, który w dniu 6.1.1919 r. wyruszył do walki z Niemcami o oswobodzenie Polski”. Tablica została zniszczona przez Niemców w czasie okupacji hitlerowskiej, po zakończeniu wojny zawisła tam ponownie. Dziś na miejscu domu stoi obelisk, na którym podano, że był tam w przeszłości dom, gdzie utworzony został pierwszy oddział powstańczy.

Również w okresie międzywojennym na miejskogóreckim cmentarzu postawiono okazały pomnik przy wspólnej mogile powstańców. Na tablicy znajduje się spis poległych, nazwy miejscowości z których pochodzili, daty śmierci oraz nazwy ich jednostek bojowych.

Ku pamięci powstańców w Miejskiej Górce znajduje się Plac Powstańców Wielkopolskich, ulica Ignacego Buszy (dowódca powstania w Rawickiem) oraz ulica Kamińskiego. Od 1953 roku imię Powstańców Wielkopolskich noszą Pracownicze Ogródki Działkowe.